viernes, 14 de noviembre de 2008

Che, que bonita estampa...

 
Pozi, che, que bonita estampa! Los que habéis leído el post anterior igual os habéis dado cuenta de que quedó un tanto inconcluso... ¿A ver quién es el list@ que adivina primero el motivo? Siiiiiiiiiiii! Me quedé dormida! Estaba subiendo fotos para luego empezar a escibir algo y oh!! Me desperté a eso de la 1:30 de la madrugada, sentada en cama, con el portátil sobre las piernas y las manos en el tecleado en posición para escribir... Si es que soy un monstruo en esto de quedarme dormida... Bueno, en realidad no estaba durmiendo, como diría mi padre, sino que estaba así, sentada... (jejeje, Anulloa: tú sabes de qué va el tema ;-).

De nuevo, los mejores momentos para actualizar el blog son por la noche en mi fantástica camita. Hoy los vecinos están de fiesta y tengo una banda sonora del estilo "grupo surfeiros sudafricano", así que espero que no se me empiece a cerrar el ojo...

Mañana es la salida de la segunda etapa, a las 12:00 en España. Por delante, nuestros chicos tienen otros 15 días de regata aproximadamente y sólo espero que puedan demostrar lo buenos que son. Han estado trabajando mucho y se lo merecen. No sólo ellos, sino también todo el equipo. POr consiguiente: mañana será otro día de trabajo duro, y por la noche... "TGTG", o lo que es lo mismo: fiesta "Thanks God They have Gone" (Gracias a Dios que se han ido)... Pero no nos adelantemos a los acontecimientos.

El finde pasado fue el primero que nos tomamos un par de días libres. Como os decía el sábado nos fuimos a hacer una ruta por bodegas. ¡Cuánto me acordé de mi padre mientras iba en la furgoneta y veía plantaciones de viña extensas! El último sitio en el que estuvimos (que es dónde la Muiña y yo nos sacamos la foto de arriba) me recordó un poco a Falcon Crest. Con un camino de entrada entre viñedos y una casita con su jardín, y una gran mesa de madera en la que nos sentamos los 20 que fuimos a hacer un catita... Luego llegó la puesta de sol, con Table Mountain al fondo... Impresionante... (No tengo más fotos aún, pero en cuanto Muiña me pase alguna, no dudéis que las colgaré en el blog).

Y ahora momento saludo...
Ainhoa: que ledicia escoitar de ti e ver que pos en práctica todo aquelo que na universidade fomos amasando... Viaxes, mundo, concienciación e amor sen condicións pola vida máis pura, sen etiquetas. 
A Nardiño, que me sorprendeu gratamente ler a súa mensaxe. Sabes que pase o que pase, e aínda que eu son un ir e vir continuo hai cousas que nunca cambian. E o noso afecto mutuo é unha delas.
Á Xeración 82+1: que gusto saber que estades aí, sempre. 
Ás vilanovesas Elvi, Nati e Lucía. Nos sobran los motivos...
A Maricarmen, Daniel, Dani, María, Pichón y su lechuguita, Berto e Antía... Non somos familia de moitas palabras, sei que simplemente con nomearos xa sabedes o que está a pasar pola miña mente nestes momentos...

Y por hoy no saludo más que si no no termino... Otro día os seguiré contando cómo fue el tema safari, la salida y volver a hacer la maleta hacia el siguiente destino: la India.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

hola princesita...Si es que soy un monstruo en esto de quedarme dormida... (me lo imagino)...
en niengun momento quiero molestarte pero me alegra saber de ti. cuidate, no puedo decirte nada mas. besotes!!

Anónimo dijo...

HOLAAAAAAAAAAAAAA!!!! QUE TAL TODO???? BUENO POR LO QUE CUENTAS VEO QUE BIEN, POR VILANOVA TODO IGUAL, LUCIA PASO EL PRIMER EXAMEN PARA SER FUNCIONARIA, JEJE Y PA DICIEMBRE TIENE EL SEGUNDO, NATI Y YO , YA PASAMOS TODOS LOS TRAMITES PARA SER PATRONAS DE MOTOR Y VELA,UFFF!!!QUIEN NOS VERA ESTE VERANO,JEJE. AH!!!!NATI TIENE COCHE NUEVO, SE LO DIERON EN SU CUMPLE QUE POR CIERTO TE OLVIDASTE, JEJEJE, UN DESCAPOTABLE 307 NEGRO PRECIOSO, Y ESTOY ESCRIBIENDO ESTE COMENTARIO PERO NO SE SI SERE CAPAZ DE ENVIARLO, PQ NO TENGO BLOG Y NO SE MUY BIEN COMO FUNCIONA, BUENO HELE CON "H" JEJE, DISFRUTA DE ESTA AVENTURA,JIJI, UN BIKIÑO, Y NO TE OLVIDES QUE TUS AMIGAS ESTAMOS AKI ESPERANDOTE, BESOS

Anónimo dijo...

Hola Truchi... Hace un par de días que m enganché a tu blog, porque no me llegó el correo informativo y no sabía la página. Bueno, que en las fotos siempre estás sonriendo, eso es un buen indicativo, quiere decir que todavía no se te levantó esa crestilla que no se baja ni con la plancha...jejeje... Me alegro de que aproveches tan bien el tiempo que estás ahí y de que podamos conecer esos mundos de Dios gracias a ti... No me enrollo más, ahora ya estamos en contacto...Muchos biquiños...
Anulloa